نشر توسط:admin Views 49 تاریخ : 10 ارديبهشت 1395 نظرات ()
له رووژی ترســـــم دڵ بــــووده ناشـــادهـهرچـی ك داشتیم بوه‌یـــمن لـه یــــادله هــويرمان بچوود ك ئیمـــــه کوردیـــــمرووڵــهی که‌یخســــره‌و، ئاریايــی نــــژادفهرامووش بکه‌یـــــم خـــاوه‌ن تاریخیــــمله هووز و تیره‌ی ســــاســــانی و مـــادله رووژی ترســــم لــــه‌ی خاك پاکـــــــهکهس ده‌نگ به‌رز نه‌که‌ی له ده‌س بیدادگشت بوونــــه چــــاکر زه‌‌هـــاک دهورانرهنج کاوه‌ی کورد بیـــــه‌یمن وه بــــــــادجهشنــــمان بووده جه‌شـــــن بیگانـــــهلهجی خوه‌ر نازار، مانگ بووده نه‌مـــــاد!له رووژی ترســــم، نــه ژن و نــه پیـــــــانه حه‌تتــــا ئه‌وه‌ی ئه‌زیــــــــزه لـــــــهلاددی له وهر نه‌کــــــه‌ی له‌باس کـــــوردییا قســـه نه‌کــــه‌ی وه زووان ئـــــــهژدادههڵـــهو بگه‌ردی لــه فه‌رهه‌نگ خـــوهیبهزم و باو فه‌ره‌نـــگ باس بکه‌ی ئــــهڕادله رووژی ترســــم لــــــه کــــــوردهواریدڵ و دڵـــــــداری، بچوودن لـــــه یـــــــاددی که‌س نه‌زانی له مه‌عنــــای عشــقنه دويه‌ت شیرین بوو نه کوڕ وه فهرهــــاددروو ده‌لـه‌سـه، جـی راســـــی بگــــریههرکهس راسی کرد سه‌ر بیه‌ی وه بادله رووژی ترســــم خه‌م بووده بهشمــانسیه له‌وه‌ر که‌یم لــه پیــــر تــا نـــــهوزادخهڕگ وه‌سه‌ر کــــه‌یم ئـه‌ڕا بیگانــــــــه!زه‌نجیر وه مل بـــويم له دونیای ئـــــــازاد!گیره‌و زاری کــــه‌یم ئــه‌ڕا دوشمنهیـــــلداخم لـــه‌‌و رووژه، هـــــاوار و فهریـــــــادئهی خوه‌یشک و برای ئــــازیز کــــــوردمنهکهی تاریخـــد بوه‌یــــدن لــــه یـــــــاد!چوون چرای رێــده ئه‌ڕای ههمیشـــــــهئهر خامووشـه‌و بوود، تاریکـــــه نــــــووادشانازی بکـــــه وه فه‌رهـه‌نگ خـــــــوهدتا گشت بزانن چــــه‌ن بـــه‌رزه ئــــــهڕادئهی کـــورده‌واری گیانـم وه فــــــــهداتئههوورامــــهزدا وه پشت و پـــــــــــهنادشعر له جانی کرماشانیـــــــــــــــــــــــــ ـبرگردان شعر به فارسی:از روزی می‌ترسم که دلم ناشاد گرددوهر آنچه که داشتیم را از یاد ببریماز یاد ببریم که ما کرد هستیمکه فرزند کیخسرو آریایی نژادیمفراموش کنیم که صاحب تاریخیمکه از تیره و تبار ساسانی و ماد هستیماز روزی می‌ترسم که در این خاک پاککسی صدایش در برابر ظلم و بیداد بالا نیایدو همه نوکر و غلام ضحاک زمان شوندو رنجی را که کاوه‌ی آهنگر کشید به باد بدهیمجشنهای باستانی ما جای خود را به جشن بیگانگان دهدو به جای خورشید نازنین، ماه نماد ما شود!از روزی می‌ترسم که نه زن و نه مردو نه حتی کسی که برایت عزیز و نور چشمی استدیگر لباس کردی بر تن نکندو یا به زبان آبا و اجدادی خود صحبت نکنداز فرهنگ خود روی گردان شودو به چیزهایی که باب فرنگ است روی بیاورداز روزی می‌ترسم که در فرهنگ کردهاعشق و عاشقی نیز از بین بروددیگر کسی معنای عشق و عاشقی را نفهمدنه دختری مانند شیرین و نه پسری مانند فرهاد باشددروغ و ریاکاری جای راستی را بگیردو هر آنکس که راستگو باشد سر خود را به باد بدهداز روزی می‌ترسم که تنها غم قسمت ما شودو همه از پیر گرفته تا نوزاد سیاه‌پوش شویمو برای بیگانگان سراپای خود را گل بگیریمو در دنیای آزاد زنجیر به گردن شویمو برای دشمنان خود گریه و زاری کنیممتاسفم برای آن روز، هوار و فریادای خواهر و برادر عزیز کردمنکنه که روزی تاریخ خود را فراموش کنیچون همیشه مانند چراغ راهی خواهد بودکه اگر خاموش گردد جلو راهت تاریک خواهد گشتپس به فرهنگ خودت افتخار بکنتا همه بدانند که چقدر برایت با ارزش و بلندمرتبه استجانم فدایت ای کرد و فرهنگ زیبای کردیاهورامزاد همیشه پشت و پناهت باشد