تازه ها
نقد جاذبه و میان‌ستاره‌ای (بخش 2)
در عوض، در "میان‌ستاره‌ای"، همه استراتژی‌ها 180 درجه وارونه‌ی جاذبه طراحی شده‌اند. میان‌ستاره‌ای نقطه پایانی آن سوی پاره خطی است که جاذبه در این سویش قرار دارد. نولان به درستی لزومی به سه‌بعدی گرفتن فیلم (همچون جاذبه) ندیده. فیلم دنبالِ به‌رخ‌کشیدنِ صحنه‌های جذاب بصری نیست.
برای سنجش علمی میان‌ستاره‌ای با جاذبه به یک نکته‌ی ریز ولی جالب بسنده می‌کنم. در جاذبه همچون همه فیلمهای فضایی (تا جایی که من به خاطر دارم) در فضای خلاء بیرون از ایستگاه و کاوشگر، صداهای محیطی را هم می‌شنویم. البته که سازندگان نیک می‌دانند که در فضا، صدایی وجود ندارد. ولی این یک اصل مهم تاثیرگذار در سینماست و به این سادگی نمی‌توان آنرا حذف کرد!
